Τανζανία - Ζανζιβάρη Ταξιδεύοντας ανάμεσα σε αντιθέσεις.

Στο τέλος του χορού μας χώρισαν ανά δύο άτομα για να πάνε να επισκεφθούμε χωριστά τα σπίτια τους. Άλλωστε είναι τόσο μικρα που μετά βίας χωρούσαμε.

Μέσα στο σπίτι είναι αποπνικτική η ατμόσφαιρα αφού η φωτιά είναι αναμμένη και αναρωτιέσαι πως μπορούν να μαγειρέψουν εκεί μέσα σε ένα χώρο που δεν υπάρχει διέξοδος για τον καπνό!

Κάθε άντρας μπορεί να παντρευτεί πολλές γυναίκες μας λέει ο άνθρωπος που ανέλαβε να μας δείξει το σπίτι του, αρκεί βέβαια να έχει την ανάλογη προίκα για να δώσει, η οποία είναι περίπου 10 αγελάδες!

Περάσαμε και από το σχολείο του χωριού, το οποίο ουσιαστικά είναι μια τέτοια ξύλινη καλύβα με ένα μαυροπίνακα και θρανία στα οποία περίμεναν τα παιδιά για να δώσουν την δική τους παράσταση.

Το ένιωθες ότι όλο αυτό είναι ένα θέατρο για να ευαισθητοποιούν τους επισκέπτες και να κάνουν τις δωρεές τους για το σχολείο.

Μάλιστα ένας από τους μαθητές σηκώθηκε για να μας διαβάσει τα γράμματα της αλφαβήτα και τους αριθμούς που ήταν γραμμένα στο πίνακα θέλοντας να μας αποδείξουν ότι εδώ γίνεται πραγματικά δουλειά με τα παιδιά.

Δεν γνωρίζω αν τούτα τα παιδιά όντως τους δίνεται η δυνατότητα να μορφωθούν, αλλά είναι τόσο αθώες αυτές οι παιδικές φατσούλες τους που σε κάνουν σίγουρα να συγκινηθείς. Από την άλλη η δασκάλα φαίνεται να μην καταλαβαίνει λέξη, και ο γιος του αρχηγού που δεν μας αφήνει λεπτό μόνους μας σε όλη την περιήγηση παίρνει τα χρήματα. Εκείνη την στιγμή διακρίνω το βλέμμα της δασκάλας που προσπαθεί να δει από κει που κάθεται πόσα χρήματα δίνουμε στον αρχηγό, ίσως για να ζητήσει το μερίδιο της στο τέλος.

Θα ήταν μια ελπίδα αυτά τα παιδιά να μορφωθούν και να έχουν δικαίωμα σε ένα καλύτερο αύριο αλλά η εικόνα που βλέπουμε δεν μας δίνει μεγάλες ελπίδες, αφού αυτά τα παιδιά είναι ντυμένα με ρούχα σκισμένα και βρώμικα ενώ οι μεγάλοι είναι περιποιημένοι και καθαροί . Δεν είχα έρθει βέβαια σε τούτο το μέρος για να κρίνω τους ανθρώπους αυτούς ,μα υπάρχουν φορές που δεν αντέχω, ειδικά όταν βλέπω να εκμεταλλεύονται παιδιά.

Φύγαμε από το χωριό και συνεχίσαμε την πορεία μας προς την Αρούσα. Είχαμε ακόμα να διανύσουμε πολλά χιλιόμετρα αλλά πρώτα θα κάναμε μια στάση για να φάμε το κολατσιό μας. Αρχικά θέλαμε να κάτσουμε σε ένα από τους χώρους που υπάρχουν μέσα στην περιοχή του Ngorongoro αλλά είχε αρχίσει ένα ψιλόβροχο και κάτι τέτοιο δεν ήταν καλή ιδέα . Οπότε συνεχίσαμε μέχρι που σταματήσαμε σε ένα μεγάλο κατάστημα με αναμνηστικά που είχε και χώρο για να καθίσουμε να φάμε.

Στη παρακάτω φωτογραφία θα δείτε πως ήταν το καθημερινό κολατσιό μας .

Όμορφους πίνακες αλλά και πολλά ξυλόγλυπτα αναμνηστικά μπορείτε να αγοράσετε αλλά φροντίστε να κάνετε καλά παζάρια. Για ένα μεγάλο πίνακα για παράδειγμα θα σας ζητήσουν 100 δολάρια αλλά μπορείτε να τον αγοράσετε με 30 δολάρια .

Επιστρέψαμε αργά στην Αρούσα και κάποιοι από την παρέα θέλησαν να σταματήσουμε σε ένα εμπορικό κατάστημα για να φάμε. Έτσι κατεβήκαμε στο εμπορικό το οποίο ήταν σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα αλλά και εδώ το σέρβις ήταν αργό! Τουλάχιστον μια ώρα και παραπάνω για να φέρουν τα φαγητά τα οποία πήραμε τελικά μαζί μας για να τα φάμε στο διαμέρισμα μας. Θα μέναμε ξανά στο ίδιο σπίτι και φτάνοντας αποχαιρέτησαμε τους οδηγούς μας αφού πρώτα τους δώσαμε τα φιλοδωρήματα τους. Εδώ να πω ότι για εκείνους το φιλοδώρημα είναι πολύ σημαντικό οπότε καλό θα είναι να είστε γενναιόδωροι ειδικά αν έχετε μείνει ευχαριστημένοι με εκείνους. Επειδή πολλοί με ρωτούν το ποσό που προτείνω να δώσουν, προσωπικά θεωρώ λάθος να δώσετε λιγότερο από 10 ευρώ το άτομο για 3 μέρες σαφάρι και τα 20 ευρώ είναι μια καλή ανταμοιβή για τον κόπο τους.

Φτάνοντας στο διαμέρισμα μας φροντίσαμε να κάνουμε check in για την αυριανή πτήση μας προς Ζανζιβάρη εκτός από μια κοπέλα που δεν μπορούσε να κάνει. Εκεί καταλάβαμε ότι είχε κλείσει το εισιτήριο της για ένα μήνα μετά!!! οπότε έπρεπε να βρούμε άμεσα λύση.

Μιλήσαμε με την εταιρεία που μας είπε ότι το αεροπλάνο είναι γεμάτο και δεν υπάρχουν θέσεις αλλά υπάρχει άλλη διαθέσιμη πτήση αργά το απόγευμα για Ζανζιβάρη αλλά από το αεροδρόμιο του Κιλιμαντζαρο ! Σε αυτές τις περιπτώσεις την λύση δίνει σχεδόν πάντα η σύντροφός μου Βασιλική που σκέφτεται ότι σε αυτή τη πτήση έχει κάνει κράτηση μια από τις κοπέλες που είχε κολλήσει Κορονοϊό και δεν ήρθε μαζί μας αλλά ταξίδεψε με την δεύτερη ομάδα που είχαμε φτιάξει σε άλλες ημερομηνίες άρα η θέση της είναι διαθέσιμη. Έτσι είπαμε στον υπεύθυνο το όνομα της κοπέλας για να γίνει η αντικατάσταση και να πληρώσουμε μια μικρή διαφορά 12 ευρώ (30.000 σελίνια) ως κόστος αλλαγής. Όπως και να έχει βρέθηκε η λύση και όλοι φτάσαμε στο αεροδρόμιο το οποίο είναι τόσο μικρό που είναι εμπειρία ζωής να βρίσκεσαι εκεί.

Ο Κώστας μάλιστα δεν έχασε την ευκαιρία να παίξει ντάμα με ένα από τους υπαλλήλους του αεροδρομίου, είπαμε Hakuna Matata!

Η αίθουσα αναμονής ήταν σε εξωτερικό χώρο και είχε μαγαζάκια με αναμνηστικά αλλά και σνακ . Η πτήση μας έφτασε στην ώρα της και στο αεροδρόμιο μας περίμενε το λεωφορείο που είχαμε κανονίσει για να μας μεταφέρει στα ξενοδοχεία μας. Είχαμε 3 διαφορετικά ξενοδοχεία στην Stone town γιατί δεν μας χωρούσε όλους κανένα από τα διαθέσιμα και με καλή τιμή. Βέβαια ήταν κοντά μεταξύ τους και έτσι δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα.

Έμεινα σε ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο το οποίο είναι και από τα καλύτερα της πόλης με παραδοσιακή διακόσμηση που συνδυάζεται με πολυτέλεια.

Πρόκειται για το Jafferji house and spa το οποίο είναι υπέροχο σε κεντρικό σημείο με τιμές περίπου 100 ευρώ το βράδυ. Ασφαλώς υπάρχουν πιο οικονομικές λύσεις αν θέλετε να ρίξετε το κόστος διαμονής σας . 

Εκείνη την μέρα πήγαμε μια βόλτα στην πόλη αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μας. Περάσαμε από την αγορά της πόλης, αφού διασχίσαμε τα δαιδαλώδη στενά της πόλης. Συναντήσαμε ένα υπέροχο άνθρωπο που μιλούσε Ελληνικά επειδή είχε δουλέψει σε καράβια για χρόνια που ήταν Έλληνα επιχειρηματία και θέλησε να μας κάνει μια βόλτα.

Περάσαμε από το Jew's corner ένα σημείο που συναντιόνται οι άντρες της πόλης για να παίξουν ντόμινο, να πιουν καφέ, και να δουν αγώνες ποδοσφαίρου στην τηλεόραση που υπάρχει ψηλά σε μια γωνιά.

Στην προηγούμενη επίσκεψη μου υπήρχε και ένας ξύλινος στύλος με ένα κοινόχρηστο τηλέφωνο αλλά αυτή τη φορά ο στύλος είχε απομακρυνθεί και το τηλέφωνο είχε μεταφερθεί σε ένα τοίχο. Θυμίζει λίγο τις εποχές στα χωριά που μας περιέγραφαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας που υπήρχε μονάχα ένα τηλέφωνο στο καφενείο του χωριού και φώναζαν το κάθε κάτοικο για να μιλήσει αν τον είχαν πάρει τηλέφωνο.

Σε όλα τα στενάκια υπάρχουν όμορφα μαγαζιά με αναμνηστικά και εδώ να σας πω ότι καλό θα είναι να προσέξετε το ντύσιμο σας ιδιαίτερα οι κοπέλες. Βρίσκεστε σε μια μουσουλμανική πόλη και καλό θα είναι να αποφύγετε κοντά σορτσάκια και ντύσιμο που να μπορεί να προκαλέσει γιατί πολλοί θα σας κοιτούν κάπως θυμωμένοι, κυρίως οι πιο ηλικιωμένοι.

Περάσαμε και από την παραλιακή της πόλης που έσφυζε από ζωή, ήταν γεμάτο από μικροπωλητές που πουλούσαν διαφορά φαγητά αλλά και ντόπιους που έκαναν την βόλτα τους.

Στη θάλασσα έβλεπες να πέφτουν νεαροί από ένα ψηλό τοίχο κάνοντας διάφορες φιγούρες και ήταν πολύ ωραίο θέαμα να τους βλέπεις να διασκεδάζουν.

Φάγαμε ένα shawarma δηλαδή γύρο αρνιού τυλιγμένο σε αραβική πίτα που κόστιζε μόλις 2500 σελίνια και ήταν πολύ νόστιμο.

Τα παιδιά μας είχαν στείλει μήνυμα ότι κάθισαν σε ένα εστιατόριο δυτικού τύπου το 6 Degrees south. Στην Stone town μπορείτε να βρείτε όλες τις επιλογές από φαγητό του δρόμου μέχρι πολυτελή εστιατόρια.

Την επόμενη και τελευταία μέρα μας είχα κανονίσει μια ολοήμερη εκδρομή με ξενάγηση στην stone town , επίσκεψη σε φάρμα μπαχαρικών με γεύμα, και τέλος επίσκεψη στο νησί Changuu ή Prison island όπως είναι πιο γνωστό. Όλο αυτό μαζί με τις μεταφορές από και προς το αεροδρόμιο και με στάση για να κάνουμε το τεστ κορονοϊού που θέλαμε για την επιστροφή στην πατρίδα με κόστος μόνο 30 δολάρια.

Σε συνεργασία με την Tangawizi spice farm η οποία ανέλαβε αυτή την εκδρομή και φυσικά το κόστος της εκδρομής είναι μεγαλύτερο αλλά μας έκαναν πολύ καλύτερη τιμή. Για όλους τους αναγνώστες μας έχω συμφωνήσει μαζί τους να το χρεώνουν 40 δολάρια οπότε μπορείτε να τους στείλετε μήνυμα στο παρακάτω τηλέφωνο μέσω της εφαρμογής what's app και να κανονίσετε την περιήγηση σας .

Το πρωί λοιπόν αφού φάγαμε το πρωινό μας στη ταράτσα του ξενοδοχείου μας Jaffreji house and spa με θέα την πόλη και έπειτα πήγαμε στο ξενοδοχείο των παιδιών όπου θα παίρναμε το ιδιωτικό λεωφορείο μας για να μας αφήσει στην αγορά της πόλης.

Πάντα μου αρέσει να τριγυρνώ στις αγορές μιας πόλης γιατί έτσι μπορείς να δεις λίγη από την καθημερινότητα των ντόπιων και σίγουρα εδώ οι εικόνες θα είναι πρωτόγνωρες για όσους δεν έχουν βγει εκτός Ευρώπης ποτέ.

Πάντα μου αρέσει να τριγυρνώ στις αγορές μιας πόλης γιατί έτσι μπορείς να δεις λίγη από την καθημερινότητα των ντόπιων και σίγουρα εδώ οι εικόνες θα είναι πρωτόγνωρες για όσους δεν έχουν βγει εκτός Ευρώπης ποτέ.

Εδώ τα κρέατα και τα ψάρια πωλούνται χωρίς να έχουν ψυγεία και πάγο σε συνθήκες που είχαν αφήσει με το στόμα ανοιχτό τους περισσότερους της παρέας και ειδικά τον Γιώργο που έχει και κρεοπωλείο στα Χανιά. (Ένα από τα καλύτερα Κρεοπωλεία όπως λένε οι πληροφορίες μου 😉) Αν βρεθείτε ποτέ στα Χανιά μην ξεχάσετε να περάσετε μια βόλτα από το Κρεοπωλείο Μανωλές

Οι μύγες βέβαια κάνουν το θέαμα ακόμα πιο σοκαριστικό για τα συνηθισμένα μάτια μας που βλέπουν στα κρέατα μέσα σε ψυκτικούς θαλάμους με αεροκουρτίνες στην είσοδο και όλες αυτές τις πιστοποιήσεις που χρειάζεται για να λειτουργήσει ένα μαγαζί στο δυτικό κόσμο.

Όμως ομολογώ ότι προσωπικά κανένα θέμα δεν έχω πλέον με αυτές τις συνθήκες και αλήθεια είναι ότι έχω φάει αρκετές φορές τέτοια κρέατα, ειδικά στην Ουγκάντα που αγοράζαμε μεγάλες ποσότητες για τα ορφανοτροφεία και δεν έπαθα τίποτα.

Άλλωστε αν τρώτε γρήγορο φαγητό στην χώρα μας να ξέρετε ότι υπάρχει πιθανότητα να έχετε φάει αρκετή φορμόλη που βάζουν για να συντηρούν το κρέας, έχετε φάει σίγουρα μεγάλες ποσότητες από το αποδεδειγμένα καρκινογόνο φοινικέλαιο που υπάρχει σε μπισκότα , γαριδάκια και ότι άλλο σνακ τρώτε, και ένα σωρό άλλα συντηρητικά που εδώ αγνοούν οπότε σκεφτείτε καλά πριν πείτε το κλασσικό: Καλά πως ζουν εδώ αυτοί οι άνθρωποι;

Για να μην συζητήσω ότι το κρέας που βλέπετε εδώ είναι από αγελάδες που βόσκουν ελεύθερες στη φύση και τα ψάρια από τον ωκεανό και όχι από κάποιο ιχθυοτροφείο γεμάτα με αντιβιοτικά!

Αλλά μην συνεχίσω με τα διατροφικά λάθη της σύγχρονης κοινωνίας μας. Έχετε την ευκαιρία να αγοράσετε μπαχαρικά μέσα στην αγορά και μάλιστα σε εξαιρετικές τιμές αλλά σας συμβουλεύω να το κάνετε στην φάρμα μπαχαρικών αν την επισκεφθείτε γιατί η ποιότητα είναι καλύτερη και δεν έχουν μείνει στην συσκευασία τους για μήνες μέσα στη ζέστη.

Το να κινηθείς μέσα στα στενά δρομάκια της αγοράς δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα, αλλά δεν νιώσαμε κανένα κίνδυνο. Σε πολλές χώρες λόγω του συνωστισμού στις αγορές κάνουν τις επιθέσεις τους οι επίδοξοι κλέφτες με τα "ελαφριά" χέρια οπότε πάντα προσέχω αλλα εδώ πραγματικά δεν ένιωσα στιγμή κανένα κίνδυνο.

Φύγαμε από την αγορά και κατευθυνθήκαμε προς το πιο λυπηρό αξιοθέατο της πόλης που πρέπει όμως να δείτε και να αφιερώσετε χρόνο για να μάθετε πόσο υπέφεραν εδώ οι σκλάβοι στους οποίους συμπεριφέρονταν σαν εμπόρευμα.

Στον Αγγλικό καθεδρικό ναό που δεσπόζει επιβλητικός αφού πρώτα μπήκαμε σε ένα μικρό μουσείο με φωτογραφικό υλικό και πληροφορίες από την ιστορία του νησιού και την εποχή που υπήρξε κέντρο εμπορίου σκλάβων .

Ένα από τα τελευταία σκλαβοπάζαρα υπό την κυριαρχία των Αράβων το οποίο έκλεισαν το 1873 οι Βρετανοί.

Κάτω από το Μουσείο υπάρχουν δύο κελιά στα οποία στοιβάζονταν για 2 με 3 μέρες χωρίς φαγητό, νερό, πριν πάνε στην αγορά για να τους πουλήσουν .

Μέσα στο ναό θα δείτε και ένα σημείο περίπου στη μέση που ήταν εκεί που τους μαστίγωναν και όποιος άντεχε περισσότερο ή δεν έκλαιγε έπιανε καλύτερη τιμή λόγω της αντοχής που έδειχνε!

Ακόμα και στις μέρες μας βλέπω να συμπεριφέρονται διαφορετικά σε ανθρώπους που έχουν διαφορετικό χρώμα, αλλά και οποιαδήποτε άλλο χαρακτηριστικό που τους κάνει να διαφέρουν από τους άλλους, ύψος, κιλά , θρησκευτικές πεποιθήσεις, και είναι τόσο άσχημο να το βλέπεις να συμβαίνει. Ακόμα και στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος έβλεπες τους αστυνομικούς να συμπεριφέρονται σαν σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας σε Ινδούς και Πακιστανούς κάτι που προσωπικά με εξοργίζει όπου κι αν συμβαίνει.

Εδώ λοιπόν έδεναν από το λαιμό και τα πόδια τους ανθρώπους, αγόραζαν γυναίκες σκλάβες με μοναδικό στόχο να τις κακοποιούν σεξουαλικά και όλο αυτό ήταν φυσιολογικό για την εποχή αφού όλοι οι πλούσιοι και ευκατάστατοι πολίτες είχαν δούλους.

Μεταφέρονταν εδώ από την Ηπειρωτική χώρα μέσα σε πλοία στοιβαγμένοι τόσο στριμωγμένα που πολλοί πέθαιναν στο ταξίδι αλλά αυτό μικρή σημασία είχε.

Εκτός από το εμπόριο σκλάβων η Ζανζιβάρη είχε μεγάλες εξαγωγές σε μπαχαρικά κάτι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Στο κέντρο της πόλης είδαμε και τις όμορφες πόρτες των σπιτιών μερικές από τις οποίες είναι πραγματικά έργα τέχνης.

Έχουν κάποια εξογκώματα σαν καρφιά που λένε ότι βοηθούσαν στο να μην μπορούν οι Ελέφαντες να σπάνε τις πόρτες!