Τανζανία - Ζανζιβάρη Ταξιδεύοντας ανάμεσα σε αντιθέσεις.

 Οι εποχές στον κρατήρα χωρίζονται ως εξής :

1)Μικρή ξηρή περίοδος Ιανουάριος - Μάρτιος

2) Περίοδος βροχών Μάρτιος - Μάιος

3) Μεγάλη ξηρή περίοδος Ιούνιος με Οκτώβριο που είναι και η πιο δημοφιλής για τους επισκέπτες.

4)Μικρή περίοδος βροχών Νοέμβριος Δεκέμβριο.

Έχοντας επισκεφτεί την προηγούμενη φορά τον μήνα Οκτώβριο τον κρατήρα θα πω ότι ήταν εξίσου όμορφη η εμπειρία μου οπότε και Ιανουάριο και Οκτώβριο είναι καλή περίοδος . Ειδικά τώρα λόγω της πανδημίας δεν υπήρχαν πολλοί επισκέπτες και η εμπειρία ήταν εκπληκτική! Για αυτό αξίζει κάποιος να τολμήσει αυτή την περίοδο να ταξιδέψει γιατί μέρη σαν αυτό που παλαιότερα θα στριμώχνονταν περίπου 15 τζιπ μπροστά στα λιοντάρια που έτρωγαν τώρα ήταν 5 και τα 3 ήταν τα δικά μας .

 Είχαμε καταφέρει από την πρώτη μέρα να δούμε λοιπόν τα 4 από τα 5 ζώα του περίφημου Big Five που αποτελείτε από τα εξής : Λιοντάρι, Βουβάλι , Ρινόκερος, Ελέφαντας , και τέλος Λεοπάρδαλη που μας έλειπε από την σημερινή μέρα αλλά η αυριανή στο Serengeti θα έκρυβε δυνατές συγκινήσεις.

 Λέγεται ότι αυτά τα ζώα έχουν μπει στο λεγόμενο Big Five επειδή όλα τους όταν δεχτούν επίθεση θα γυρίσουν για εκδίκηση ,θα αντεπιτεθούν δηλαδή .

 Στο σαφάρι σας είναι πολύ σημαντικό να έχετε μαζί σας μια καλή φωτογραφική μηχανή για να αποτυπώσετε όμορφα αυτές τις στιγμές και ευτυχώς στην ομάδα μας είχαμε κοπέλες που έκαναν εξαιρετική δουλειά από την οποία θα σας παραθέσω μερικές φωτογραφίες.

 Σημαντικός παράγοντας βέβαια είναι να έχετε και καλό οδηγό και μπορώ να πω ότι έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος από τους οδηγούς , ξεχωρίζοντας για το χαρακτήρα της, την Locadia . Μια από τις 20 γυναίκες οδηγούς σαφάρι που υπάρχουν στην χώρα που μόνο την ιστορία ζωής της να σου διηγηθεί θα καταλάβεις ότι είναι μια γυναίκα μαχητής που κατάφερε να πετύχει σε ένα απόλυτα ανδροκρατούμενο επάγγελμα και σας συμβουλεύω να ζητήσετε εκείνη για οδηγό σας στο σαφάρι σας. Και ο Ράμα βέβαια ήταν εξαιρετικός με μεγαλύτερη εμπειρία από την Locadia αλλά εκείνη είχε τον ενθουσιασμό και την τρομερή διάθεση που την έκανε να ξεχωρίζει.

 Όταν φτάσαμε στο Simba Campsite οι σκηνές μας ήταν έτοιμες και το τοπίο εκπληκτικό .Πήγα στο μπάνιο για να πλύνω λίγο το πρόσωπο μου και να φύγει η σκόνη που είχε κολλήσει πάνω μου αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έκανα μπάνιο με παγωμένο νερό και μάλιστα εδώ που είχε αρκετή δροσιά . Οπότε σημειώστε ότι εδώ δεν θα βρείτε ζεστό νερό, και το μοναδικό σημείο για να φορτίσετε είναι στην κουζίνα. Μην ξεχάσετε να έχετε φέρει μαζί σας ανταπτορα γιατί εδώ έχουν άλλου τύπου πρίζες. Θα χρειαστείτε επίσης φακό κεφαλής τον οποίο αν θέλετε να σηκωθείτε να πάτε τουαλέτα το βράδυ θα φροντίσετε να ρίξετε φως στην γύρω περιοχή ώστε να "τρομάξετε" τα ζώα που τυχόν να υπάρχουν , σίγουρα κάποια ύαινα , αλλά εμένα δεν με έπεισε και πολύ αυτό το σενάριο οπότε καλύτερα μην πιείτε πολλά υγρά και φροντίστε να πάτε τουαλέτα πριν κοιμηθείτε.

 Εννοείται ότι στο σαφάρι μαζί μας δεν είχαμε πάρει όλες τις αποσκευές μας ,πάρα μόνο ότι θα χρειαζόμασταν για 3 μέρες ,οπότε φροντίστε να έχετε ένα μικρό σακίδιο πλάτης αν τυχόν ταξιδέψετε με βαλίτσα . Θα κρατάτε δική σας πετσέτα, είδη υγιεινής, ένα καλό powerbank, και όλες οι συσκευές σας πρέπει να είναι φορτισμένες πριν ξεκινήσετε το σαφάρι σας αν και μέσα στο τζιπ υπάρχει δυνατότητα να φορτίζετε όσο το όχημα είναι αναμμένο.

 Πήγαμε για φαγητό έπειτα στον κοινόχρηστο χώρο που υπάρχει στο campsite. Υπήρχε τσάι ,καφές , σοκολάτα και νερό από ροφήματα και το φαγητό για εμένα προσωπικά ήταν αρκετά καλό . Δώστε μεγάλη προσοχή ώστε να μην καταναλώνετε σαλάτα γιατί δεν ξέρετε με τι νερό έχουν πλυθεί αυτά τα λαχανικά , και γενικά φάτε ότι είναι καλά ψημένο . Το σαφάρι είναι η χειρότερη στιγμή για να έχετε στομαχικές διαταραχές και δυστυχώς είχαμε περιπτώσεις στην παρέα που ταλαιπωρήθηκαν αλλά δεν έχασαν ούτε στιγμή την διάθεση τους . Η γιατρός της παρέας συμβουλεύει να αποφεύγουμε τα immodium που εμένα προσωπικά με έχουν βοηθήσει σε παλιότερη περίπτωση γιατί ναι μεν σταματάει την διάρροια αλλά αν τυχόν έχετε κάποιο μικρόβιο δεν θα το αποβάλλει ο οργανισμός και τα πράγματα μπορεί να είναι χειρότερα μετά.

 Κάποιοι είπαν ότι και τα χάπια της ελονοσίας μπορούν να προκαλέσουν τέτοιες στομαχικές διαταραχές αλλά τα είχαμε ήδη πάρει αρκετές μέρες και προσωπικά ποτέ δεν είχα κάποιο πρόβλημα με τα malarone.

 Φάγαμε με ενθουσιασμό περιγράφοντας όσα είχαμε δει την πρώτη μέρα μας και δεν βλέπαμε την στιγμή να ξεκινήσουμε και την επόμενη μέρα το σαφάρι μας .

 Πρώτα όμως καθίσαμε όλοι μαζί έξω από τις σκηνές μας ,να απολαύσουμε τον έναστρο ουρανό. Μπορώ να πω ότι στις σκηνές κοιμήθηκα καλύτερα από τα ξενοδοχεία αλλά εκείνο το βράδυ είχε αρκετό κρύο το βράδυ,όμως με το sleeping bag και το μπουφάν ήμουν μια χαρά . Αν τώρα είστε από τους ανθρώπους που δεν αντέχουν το κρύο , πάρτε μια κουβέρτα από αυτές που σας δίνουν στο αεροπλάνο γιατί θα σας χρειαστεί εδώ σίγουρα.

 Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε στις 06:00 για να φάμε πρωινό έχοντας βγάλει τα σακίδια μας από τις σκηνές για να τις μαζεύουν εν τω μεταξύ οι οδηγοί με τους υπαλλήλους από το Campsite. Ομολογώ ότι είχαμε εξαιρετικής ποιότητας σκηνές και ολοκαίνουργιες με μικρό στρώμα και υπνόσακο που μας παρείχαν .

 Όταν πλέον είχαν μαζέψει όλες τις σκηνές και τις είχαν φορτώσει στο πίσω μέρος του τζιπ χωρίς να μας στερεί την δυνατότητα να ανοίξουμε την οροφή κάτι που θέλαμε οπωσδήποτε φύγαμε με κατεύθυνση το πάρκο Serengeti αφού πρώτα διασχίζαμε την περιφέρεια της περιοχής του Ngorongoro που βρίσκονται παντού χωριά των Μασάι. Υπολογίζεται ότι περίπου 40.000 άνθρωποι ζουν μέσα σε αυτή την περιοχή με τα κοπάδια τους ,κάτι που τους επιτράπηκε αφού οι πρόγονοι τους κατοικούσαν εδώ εκατοντάδες χρόνια πριν. Προσπαθούν να ζουν σε αρμονία με την φύση αλλά φυσικά δεν λείπουν οι περιπτώσεις που έρχονται σε σύγκρουση με τα άγρια ζώα. Μας λένε ότι για τους Μασάι το να σκοτώσεις ένα άγριο ζώο για να φας θεωρείται ντροπιαστικό γιατί αποδεικνύει ότι δεν έχεις ζώα για να θρέψει την οικογένεια σου. Άλλωστε οι αγελάδες και τα κατσίκια είναι το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο για εκείνους και καθορίζει την κοινωνική σου θέση αλλά και για να παντρευτείς πρέπει να δώσεις στην οικογένεια της νύφης αγελάδες . Συνήθως 10 αλλά και περισσότερες ανάλογα τις απαιτήσεις αλλά και το ποσό όμορφη είναι η νύφη . Αυτός ο τρόπος ζωής που έχουν επιλέξει δυσκολεύει τα πράγματα γιατί συνεχώς τα κοπάδια τους αυξάνονται και η κυβέρνηση τους προειδοποιεί ότι πρέπει να ελαττώσουν τα κοπάδια τους και να αρχίσουν να καλλιεργούν και την γη. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς μέσα στο φυσικό περιβάλλον που ζουν τα τρία ζώα πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία που δεν θα την διασπάσουν με αύξηση πληθυσμού κατοίκων και κοπαδιού διαφορετικά υπάρχει πιθανότητα να διώξουν αρκετούς από αυτούς όπως έκαναν παλιότερα και να τους αναγκάσουν να ζήσουν σε άλλες περιοχές .

 Ομολογώ όμως ότι τα χωριά τους δένουν υπέροχα με το τοπίο , σε συναρπάζει να βλέπεις να οδηγούν τα κοπάδια τους και να ξέρεις ότι τριγύρω υπάρχουν άγρια ζώα και εκείνοι έχουν σαν όπλο ένα ξύλο ή ραβδί. Υποστηρίζουν κάποιοι ότι φοράνε κόκκινο χρώμα ώστε να τρομάζουν τα ζώα αλλά η πιο πιθανή εκδοχή είναι ότι αυτό το χρώμα έχει μείνει από τους προγόνους τους που έβαφαν τα δέρματα ζώων που φορούσαν τότε με φυσικό χρώμα που έπαιρναν από ένα φυτό και έτσι έμεινε σαν παράδοση παρόλο που πλέον αντί για δέρματα φορούν υφάσματα.

 Στην διαδρομή από το κάμπινγκ μέχρι την είσοδο του Serengeti έβλεπες πολλά ζώα ,κυρίως καμηλοπαρδάλεις, ζέβρες και ορισμένα τοπία ήταν από τα ομορφότερα που είδαμε .

 Φτάσαμε στο σημείο που πληρώνουν την είσοδο για το πάρκο η οποία κρατάει 24 ώρες και κατεβήκαμε για να περπατήσουμε σε ένα μικρό μονοπάτι γύρω από τα κτίρια ώστε να περάσει η ώρα και να μπούμε πιο αργά στο πάρκο για να φύγουμε και πιο αργά την επόμενη μέρα .

 Σε εκείνο το σημείο υπάρχει ελεύθερο wifi οπότε είναι ευκαιρία να συνδεθείτε αν δεν έχετε αγοράσει τοπικό νούμερο με δεδομένα που από ότι αποδείχθηκε είχε πολύ καλό σήμα στα περισσότερα σημεία ,ακόμα και μέσα στα πάρκα.

 Και τουαλέτες πεντακάθαρες είχε οπότε μην χάσετε την ευκαιρία να πάτε πριν ξεκινήσετε το σαφάρι σας γιατί θα περάσετε άλλες 6 ώρες μέσα στο όχημα .

 Εννοείται ότι στην είσοδο του Serengeti κατεβήκαμε για τις αναμνηστικές φωτογραφίες!

 Το Εθνικό Πάρκο Serengeti είναι εξίσου σημαντικό με το κρατήρα Ngorongoro έχοντας μάλιστα τεράστια έκταση 14.750 τετραγωνικά χιλιόμετρα και βρίσκεται στην βορειοδυτική Τανζανία αλλά στο βόρεια ένα μικρό κομμάτι του βρίσκεται στη Κένυα . Το πάρκο είναι γνωστό για την μετανάστευση των ζώων σε αντίθεση με το κρατήρα Ngorongoro όπου πάνω από ένα εκατομμύριο γκνου και 250.000 ζέβρες μεταναστεύουν με τα σαρκοφάγα να ακολουθούν για να τραφούν σε μια διαδρομή πάνω από 1000 χιλιομέτρων .Σας παραθέτω μια φωτογραφία που δείχνει την μετανάστευση των ζώων ανάλογα την εποχή.

 Είδαμε κάποια κοπάδια και μας εξήγησε ο οδηγός μας ότι αρχίζουν την μετανάστευση αλλά το Serengeti είναι πραγματικά τόσο τεράστιο που νιώθεις το μεγαλείο της φύσης ! Υπάρχουν φορές που νομίζεις ότι είναι άδειο και δεν ζει τίποτα εκεί αλλά μετά συναντάς λιοντάρια ακριβώς στην άκρη του δρόμου σε μια τρυφερή στιγμή τους και μένεις με το στόμα ανοιχτό!

 Ύαινες να κυνηγούν η μία την άλλη , να τρώνε ότι έχει μείνει από κάποιο ψοφίμι , και καμηλοπαρδάλεις να σε κοιτάζουν μέσα στα μάτια , τότε καταλαβαίνεις πόσο τυχερός είσαι που έχεις βρεθεί σε τούτη την γωνία της γης που είναι απ' τις λίγες που παραμένουν παρθένες. Βέβαια δεν λείπουν οι περιπτώσεις λαθροθηρίας αφού ο κόσμος μέσα στην απελπισία του κυνηγά τα ζώα για να βγάλει εισόδημα είτε για να φάει . Δυστυχώς εκτός απ'το να προστατεύουν τα ζώα πρέπει και να φροντίσουν τις συνθήκες διαβίωσης των ντόπιων, όχι ότι αυτό δικαιολογεί το αποτρόπαιο έγκλημα που διαπράττουν όσοι σκοτώνουν τα ζώα για το ελεφαντόδοντο, είτε το κέρατο του ρινόκερου που κόντεψαν να τον εξαφανίσουν .

 Όταν βρεθείτε στo Ngorongoro στο σημείο που απολαμβάνεις την θέα του κρατήρα θα δείτε μια επιγραφή που αναγράφει όλους τους φύλακες που έχουν χάσει την ζωή τους από λαθροκυνηγούς .

 Σε κάποιο σημείο βρήκαμε μια οικογένεια με λιοντάρια να ξεκουράζεται κάτω από το δέντρο και καθίσαμε να τα χαζεύουμε για αρκετή ώρα. Εμένα όμως το μυαλό μου είχε κολλήσει στην Λεοπάρδαλη και έλεγα στον Ράμα τον οδηγό μας να προσπαθήσουμε να την βρούμε . Εκείνος έκανε συνεχώς προσπάθειες μέσω του τηλεφώνου του αλλά και από τον ασύρματο για να μάθει πληροφορίες.

 Ώσπου κάποια στιγμή κατάλαβα ότι τον είχαν ειδοποιήσει για ένα σημείο που είδαν Λεοπάρδαλη αλλά τρέχοντας προς το σημείο με το τζιπ μας δεν ήθελε να μου το πει με σιγουριά γιατί μέχρι να φτάσουμε μπορεί να έφευγε και δεν ήθελα να απογοητευτώ.

 Όταν πλέον φτάσαμε στο σημείο δεν είχαμε καλή ορατότητα και την βλέπαμε μέσα σε χορτάρια να μένει ακίνητη για αρκετή ώρα . Μέχρι που σηκώθηκε για να κάνει την επίθεση της σε μια αντιλόπη που εξαφανίστηκε μόλις κατάλαβε την παρουσία της . Ευτυχώς μετά είχαμε την τύχη να την δούμε από πολύ κοντινή απόσταση να διασχίζει με την ηρεμία της μια απόσταση και μας έδωσε μερικές εκπληκτικές φωτογραφίες.

 Πραγματικά είναι το ζώο που ξεχωρίζω παρόλο που όπως μας είπαν είναι ο χειρότερος γονιός, αφού πολλές φορές εγκαταλείπει τα μικρά της αν χαθούν χωρίς να κάνει προσπάθεια να τα βρει, και ζει μόνη της κάτι που την κάνει και ευάλωτη. Είναι ιδιαίτερα ντροπαλό ζώο και εξαιρετικά δύσκολο να την εντοπίσετε. Στο πρώτο μας σαφάρι πριν χρόνια την είχαμε δει κάτω από ένα δέντρο σε μεγάλη σχετικά απόσταση αλλά τώρα το θέαμα που μας πρόσφερε ήταν μοναδικό .

 Έτσι και επίσημα είχαμε ολοκληρώσει το Big Five και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Δεν το είχα καταφέρει στο προηγούμενο μου ταξίδι που είχε γίνει Οκτώβριο αλλά αυτή την φορά ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος και αυτό οφείλεται στον οδηγό μας το Ράμα που με την επικοινωνία που είχε , κατάφερε να αποσπάσει αυτή την πληροφορία.

 Επιστρέψαμε στο κάμπινγκ για να φαμε το κολατσιό μας και έπειτα θα συνεχίζαμε. Νόμιζα ότι θα μέναμε στο Pimbi όπως μου είχαν πει αλλά τελικά είχαμε πάει σε ένα κοντινό το Tumbili στο οποίο ήμασταν και οι μοναδικοί επισκέπτες.

 Το μπάνιο ήταν μια χαρά, ο κοινόχρηστος χώρος μεγάλος ,αλλά εδώ δεν υπήρχαν πρίζες για να φορτίσουμε οπότε φορτίσαμε μονάχα μέσα στο τζιπ στην διάρκεια του σαφάρι και μετά με την βοήθεια του powerbank . Φροντίστε να έχετε πάρει μαζί σας ένα πολυπριζο για να έχετε την δυνατότητα να φορτίσετε πολλές συσκευές μαζί .

 Το κολατσιό μας πάντα ήταν μέσα σε κουτιά και ομολογώ ότι ήταν κάτω του μετρίου σαν ποιότητα, κάτι που επισήμανα στον Ibrahim όπως και να αποφεύγει να χρησιμοποιεί ωμά λαχανικά και υλικά που δεν αντέχουν αφού πολλές φορές τι κολατσιό το τρως έπειτα από ώρες που τα κουτιά βρίσκονται σε υψηλές θερμοκρασίες και είναι αδύνατο να μην αλλοιωθούν τα υλικά από τη ζέστη.

 Φύγαμε μετά από αρκετή ώρα αφού ο Ράμα προσπαθούσε να ξεκαθαρίσει με τους υπεύθυνους αν μπορούσαμε να μείνουμε στο συγκεκριμένο κάμπινγκ παρόλο που είχαμε δηλώσει στα χαρτιά μας το άλλο . Γραφειοκρατία δηλαδή χωρίς να υπάρχει λόγος αφού δεν υπήρχε κυριολεκτικά κανείς άλλος επισκέπτης.

 Εκείνη η ώρα στο Serengeti ήταν εκπληκτική αφού το φως ήταν ιδανικό για φωτογραφίες και η θερμοκρασία ότι έπρεπε. Εκείνη την μέρα προτίμησα μακριά μπλούζα για να αποφύγω το κάψιμο από τον ήλιο αλλά δεν κατάφερα να γλιτώσω και από τις μύγες Τσε Τσε.

 Αγαπούν το μπλέ και το μαύρο χρώμα οπότε φροντίστε να το αποφύγετε καθώς και τα ανοιχτόχρωμα ρούχα και φορέστε γήινα χρώματα και γκρί.

 Βέβαια στο Serengeti δεν υπήρχαν τόσες πολλές μύγες Τσε Τσε όσο στο πάρκο Tarangire που είχαμε πάει την προηγούμενη φορά που μέχρι και τα λάστιχα του αυτοκινήτου ψεκάζουν για να την απομακρύνουν.

 Γυρίσαμε πίσω στο κάμπινγκ μας στις 18:30 βλέποντας τον ήλιο να δύει μέσα στο πάρκο και να αφήνει υπέροχα χρώματα .

 Το να μένεις μέσα στο πάρκο στα κάμπινγκ σου δίνει αυτή την δυνατότητα να μπορείς να τελειώνεις αργά το σαφάρι σου και να μείνεις κυριολεκτικά μόνος χωρίς αλλά τζιπ τριγύρω . Πολλοί στην ιδέα ότι θα κοιμηθούν σε σκηνές σε ένα χώρο που δεν είναι περιφραγμένος τρομάζουν αλλά εμένα προσωπικά μου άρεσε αυτή η εμπειρία αν και ένιωθα μια ανησυχία. Το βράδυ ακούγαμε ένα διαφορετικό θόρυβο και δεν ξέραμε πιο ζώο ήταν αλλά το πρωί μάθαμε ότι ήταν βουβάλια τα οποία είδαμε γύρω από το κάμπινγκ μαζί με πολλές αντιλόπες . Την νύχτα βέβαια με το φακό μοναδικό μου όπλο συνάντησα ένα ζώο του οποίου τα μάτια με το φως του φακού γυάλιζαν και δεν μπορούσα να διακρίνω τι είναι , στάθηκα να το κοιτάζω για λίγο έπειτα κουνήθηκε και κατάλαβα ότι ήταν μια αντιλόπη και ηρέμησα.

 Ρωτήσαμε τον οδηγό μας το Ράμα να μας πει από την εμπειρία του όλα αυτά τα χρόνια πιο είναι το πιο συγκλονιστικό γεγονός που έχει δει μέσα στο κάμπινγκ. Μας είπε αρχικά για ένα φωτογράφο που είχε αφήσει ανοιχτή τη σκηνή γιατί ζεσταίνονταν και τον έφαγε ένα λιοντάρι και έπειτα ότι έχει δει με τα μάτια του ένα λιοντάρι να σκοτώνει ένα μεγάλο Βουβάλι μπροστά στη σκηνή του .

 Ήμουν σε δίλημμα μας λέει γιατί έβλεπα το βουβάλι να τρέχει προς την σκηνή μου και βέβαια υπήρχε κίνδυνος να τον ισοπεδώσει και πήρε την απόφαση να φωνάξει σε όλους να μείνουν στις σκηνές και να μην βγουν σε καμία περίπτωση έξω, μπορεί να απέχει λίγα μέτρα το κτίριο που είναι η κουζίνα αλλά αλήθεια ποιος θα τολμούσε να τρέξει γνωρίζοντας ότι βρίσκονται λιοντάρια έξω;;;

 Πάντως το αρσενικό λιοντάρι κατάφερε να σκοτώσει με την βοήθεια δύο θηλυκών το βουβάλι και άρχισαν να το τρώνε μας λέει μπροστά στα μάτια μου .

 Να πω την αλήθεια πίστευα ότι σε αυτά τα κάμπινγκ θα υπάρχει κάποιος ένοπλος φρουρός έστω για να ρίξει για εκφοβισμό σε τέτοια περίπτωση αλλά δεν είδαμε κάτι τέτοιο .

 Μια δυνατή μπόρα έριξε το βράδυ μου είπαν οι συνταξιδιώτες μου γιατί εγώ κοιμήθηκα τόσο καλά που δεν άκουσα τίποτα . Ειλικρινά μπορώ να πω ότι καλύτερα κοιμήθηκα στις σκηνές πάρα στα ξενοδοχεία. Ειδικά εδώ που το κάμπινγκ ήταν σε χαμηλότερο υψόμετρο δεν έκανε κρύο ήταν υπέροχα.

 Για την επόμενη μέρα μας το σχέδιο έλεγε να ξυπνήσουμε νωρίς το πρωί στις 05:30 για να πάμε να δούμε την ανατολή μέσα στο πάρκο και με την ελπίδα φυσικά να πετύχουμε αρπακτικά να κυνηγούν .

 Δυστυχώς δεν πετύχαμε κάποιο ζώο να κυνηγά αλλά στην λίμνη με τους ιπποπόταμους είδαμε τον ήλιο να ανατέλλει και να χαρίζει υπέροχα χρώματα στον ουρανό.

 Εκείνη την ώρα γύριζαν οι ιπποπόταμοι στην λίμνη τους στην οποία περνούν τις περισσότερες ώρες τις ημέρας . Ήταν λοιπόν σπάνιο να βλέπουμε να βρίσκονται έξω από το νερό και προσωπικά ενθουσιάστηκα γιατί υπήρχε κινητικότητα, μάλωναν μεταξύ τους και ήταν εντυπωσιακό το θέαμα .

 Είδαμε και δύο αερόστατα να πετούν πάνω από το πάρκο σε μια δραστηριότητα που αν σας ενδιαφέρει πρέπει να ξοδέψετε 600 ευρώ το άτομο για την βιώσετε.

 Στις 08:00 γυρίσαμε στο κάμπινγκ για να πάρουμε το πρωινό μας και έπειτα όντας απόλυτα ικανοποιημένοι να ξεκινήσουμε για να πάμε σε ένα από τα χωριά της φυλής Μασάι το οποίο θέλαμε να επισκεφθούμε.

 Φτάνοντας τους είδαμε να έχουν μπει όλοι στην σειρά και να μας περιμένουν για να χορέψουν το χορό καλωσορίσματος έξω από το χωριό και έπειτα να εισέλθουμε μέσα και να δούμε τα σπίτια τους .

 Αρχικά ήρθε ο γιος του αρχηγού που μιλούσε άπταιστα Αγγλικά για να παραλάβει τα χρήματα, 50 δολάρια για κάθε όχημα ανεξάρτητα πόσα άτομα υπάρχουν μέσα σε αυτό . Την προηγούμενη φορά ήταν 10 δολάρια το άτομο αλλά τώρα το έχουν αλλάξει γιατί οι επισκέπτες προφανώς είναι λιγότεροι και δύσκολα θα δεις τζιπ να είναι γεμάτο . Όπως και να έχει για εμάς ήταν μια χαρά αφού δεν έβγαινε μεγάλο το ποσό για τον καθένα μας. Το θέαμα όπως τους είχα προειδοποιήσει όλους είναι άκρως τουριστικό και χωρίς καμία αυθεντικότητα αλλά τους δικαιολογώ απόλυτα γιατί με τα χρήματα που παίρνουν εξασφαλίζουν καθαρό νερό. Ένα βυτίο νερό κοστίζει 250 δολάρια μας λέει και το κράτος ασφαλώς δεν δίνει καμία σημασία σε εμάς οπότε προσπαθούμε μόνοι μας να επιβιώσουμε.

 Μετά το χορό τους μπαίνουμε στο χωριό και πάμε να μας δείξουν το χορό ενηλικίωσης με τα άλματα που κάνουν και φυσικά μας καλούν να πάρουμε μέρος και εμείς .

 Ο χορός Adamu ή πιο απλά Jumping dance παραδοσιακά χορεύεται στην τελετή Eunoto που σηματοδοτεί το πέρασμα ενός νεαρού πολεμιστή Μασάι (morani) να γίνει ενήλικος πολεμιστής αφού πρώτα όμως έχει μείνει τουλάχιστον 10 χρόνια με τους πολεμιστές εκτός χωριού όπου θα μάθει να φροντίζει τα ζώα , να προστατεύει την οικογένεια του ,και όλες τις υποχρεώσεις του σαν πολεμιστής Μασάι.

 Εκτός από το πέρασμα αυτού του νεαρού στην ανώτερη βαθμίδα πολεμιστή ο χορός Adamu σηματοδοτεί ότι είναι έτοιμος και για γάμο . Έχουν περάσει πολλές ώρες εξάσκησης ώστε να καταφέρουν με τα άλματα τους και τις κινήσεις τους να εντυπωσιάσουν κάποια υποψήφια νύφη, στην οποία βέβαια πρέπει να δώσουν και την απαραίτητη προίκα (αγελάδες ) για να την παντρευτούν.

 Δεν χρησιμοποιείται κανένα όργανο για αυτό το χορό παρά μόνο οι φωνές των παρευρισκομένων που κάνουν διάφορους ήχους και ένας ένας κάνει βήμα μπροστά ,έχουν ένα ιδιαίτερο Ρυθμό στα άλματα τους που είναι δύσκολο να συγχρονιστείς μαζί τους.

 Όσο πιο ψηλά είναι τα επιτόπια άλματα και χωρίς να πάρουν οι φτέρνες κάτω τόσο πιο ελκυστικός φαίνεται ο νεαρός για τις υποψήφιες κοπέλες του χωριού αν και για να πούμε την αλήθεια δεν νομίζω ότι λαμβάνει κανείς υπόψη την γνώμη της γυναίκας ,απλά ο πατέρας της να πάρει την προίκα που απαιτείται.

 Σε όλη αυτή την διαδικασία οι γυναίκες στέκονται απέναντι,τραγουδούν και αν ενδιαφέρονται φροντίζουν με τις κινήσεις τους να το δείξουν.Οι φωνές των συμμετεχόντων δίνουν κίνητρο σε αυτόν που πηδάει να φτάσει ακόμα πιο ψηλά και  υψώνουν το τόνο της φωνής όσο πιο ψηλά φτάσει μέχρι άλμα του .

 Βέβαια κανείς δεν θα κάτσει να σας εξηγήσει όλες αυτές τις πληροφορίες αφού όπως σας είπα πρόκειται για κάτι απόλυτα τουριστικό και μάλιστα νιώθεις ότι βιάζονται να τελειώσουν μαζί σου.