Τανζανία - Ζανζιβάρη Ταξιδεύοντας ανάμεσα σε αντιθέσεις.

Την επόμενη μέρα το πρωί πήγαμε λίγο πιο βόρεια αυτή τη φορά στο περίφημο εστιατόριο το The Rock που βρίσκεται πάνω σε ένα βράχο μέσα στο νερό .

 Ένα εστιατόριο που έχει αποκτήσει τέτοια φήμη από τις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που πολλοί τουρίστες σπεύδουν να κλείσουν τραπέζι για να φάνε εκεί παρόλο που οι τιμές είναι υψηλές. Το πιο οικονομικό πιάτο κοστίζει 30 δολάρια, χωρίς να γνωρίζω την ποιότητα του φαγητού αφού δεν πήγα.

Προσωπικά αρκέστηκα σε ένα ποτό στο Baladin ,ένα όμορφο μαγαζί με θέα την θάλασσα.

Εκείνο που σας προτείνω αν βρεθείτε σε αυτή τη παραλία είναι να πάρετε μια από τις βάρκες που υπάρχουν εκεί και να σας πάει στο Blue Lagoon όπως ονομάζουν ένα κοντινό κοραλλιογενή ύφαλο με πανέμορφα ψάρια , και όστρακα .Δύο από τα μέλη της ομάδας με διαβεβαίωσαν ότι πρόκειται για μια συναρπαστική εμπειρία οπότε αν δεν έχετε κάνει κατάδυση για να έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε το βυθό του νησιού πάρτε την μάσκα σας και με καλό παζάρι θα πετύχετε τιμή για την βάρκα στα 10 δολάρια το άτομο .

Εγώ πάλι διάλεξα όπως πάντα μια διαφορετική δραστηριότητα ως συνήθως θέλοντας να ξεφύγω από τα συνηθισμένα και να βιώσω μια αυθεντική εμπειρία.

 Και πραγματικά η περιήγηση μου με τις γουρούνες ήταν συναρπαστική αφού είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ το δάσος Muyuni πάνω από την παραλία Jambiani και έπειτα μέσα από μια όμορφη διαδρομή τα χωριά Makunduchi και Mtegani .

 Φτάσαμε το μεσημέρι στο Zanzibar Quad Adventure που έχει διάφορες εκδρομές στο νησί και εμείς προτίμησαμε την περιήγησή που ξεκινά από την παραλία jambiani και συγκεκριμένα δίπλα από το ξενοδοχείο Pili Pili Spot. Σε κάθε δραστηριότητα που κλείνετε φροντίστε να ζητάτε ακριβείς οδηγίες κατεύθυνσης και μην εμπιστεύεστε το Google maps γιατί σε πολλές περιπτώσεις θα σας πάει από δρόμους που κάποιες φορές καταλήγουν σε τοίχο !

 Η γουρούνα για όσους δεν το γνωρίζουν έχει το γκάζι στον αντίχειρα και υπάρχουν ταχύτητες για να πας μπροστά και πίσω και φρένα σε χέρια κανονικά αλλά και πόδι .

 Θέλει κάποια προσοχή στον χειρισμό ειδικά σε απότομες στροφές τις οποίες δεν πρέπει να παίρνεται με μεγάλη ταχύτητα. Κατά τα άλλα αν οδηγείται προσεκτικά δεν έχετε κάτι να φοβάστε και σας δίνει την δυνατότητα να πάτε σε δρόμους με ανώμαλο έδαφος ,και κάτι τέτοιο θα το καταλάβετε καλά αν κάνετε αυτή την περιήγηση.

 Ξεκινήσαμε περνώντας από το χωριό jambiani με τα φτωχικά σπίτια και κάναμε στάση στο Coral Rocks γιατί δύο παιδιά από την Γαλλία που συμμετείχαν στην περιήγηση μας ήθελαν να αγοράσουν κάτι από το κατάστημα μέσα στο ξενοδοχείο. Κατέβηκα για να ρίξω μια ματιά στο μπαρ που είχαν ξενυχτήσει την προηγούμενη μέρα τα παιδιά από την ομάδα μας και έμεινα με το στόμα ανοιχτό αφού μιλάμε για ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο και όσον αφορά τις τιμές στο κατάστημα με τα ρούχα και αναμνηστικά ήταν πανάκριβα .

 Σε όλη την διαδρομή πρόσεχα ιδιαίτερα μην πεταχτεί κάποιο παιδί από τα πολλά που βλέπεις να παίζουν ξέγνοιαστα στους δρόμους. Και κάπου εκεί ήρθαν μνήμες από τα δικά μου παιδικά χρόνια που έπαιζα ασταμάτητα και χωρίς κανένα φόβο στους δρόμους και στις αλάνες ποδόσφαιρο με τους φίλους μου ,ενώ τώρα, φοβάσαι και στο παιδότοπο να πας το παιδί σου μην κολλήσει κάποιο ιό και για να παίξει στο δρόμο δεν το συζητώ καν .

 Η διαδρομή ήταν υπέροχη μέσα στο πράσινο όταν μπήκαμε στο δάσος όμως το αποκορύφωμα ήρθε όταν φτάσαμε στο χωριό Makunduchi που όλα τα παιδιά ήταν μαζεμένα γύρω από ένα δέντρο και έπαιζαν και μόλις μας είδαν έτρεξαν κοντά μας .

 Όχι για να ζητήσουν κάτι από εμάς, παρότι έχουν συνδέσει σίγουρα την παρουσία κάθε λευκού επισκέπτη με τις καραμέλες που τους μοιράζουν και τις διάφορες άλλες λιχουδιές,αλλά για να μας κρατήσουν το χέρι και να μας αγκαλιάσουν .

 Είναι αυτός ο αυθορμητισμός των μικρών παιδιών που σε κάνει να νιώθεις μια όμορφη αμηχανία και να χαμογελάς από ευτυχία . Κοιτάξτε την χαρά στο πρόσωπο τους όταν τους δείχνω την φωτογραφία της κόρης μου Σοφίας !

Περπατήσαμε μέσα στο χωριό στο σπίτι μιας κυρίας που θα μας έδειχνε πως φτιάχνουν από το φλοιό της καρύδας σχοινί το οποίο στην συνέχεια πωλούν στην αγορά.

 Είναι μια χρονοβόρα διαδικασία αφού παίρνουν τα κομμάτια καρύδας και τα τοποθετούν ανάποδα μέσα στην θάλασσα και έπειτα τα καλύπτουν με πέτρες για να μην τα παρασύρει το νερό . Τα αφήνουν εκεί για έξι μήνες και έπειτα τα βγάζουν και το εσωτερικό της καρύδας έχει μαλακώσει και έχει πάρει την μορφή που βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία.

 Έπειτα με περίσσια άνεση και μαεστρία τα πλέκουν επάνω στο πόδι τους και στη συνέχεια κάνουν και δεύτερο δέσιμο με το χέρι τους . Μια διαδικασία που μας έδειξαν και μας έβαλαν να προσπαθήσουμε αλλά για εμάς ήταν τόσο δύσκολο .

 Μαζί μας σε όλη αυτή την επίδειξη και τα παιδιά του χωριού που είχαν καθίσει ήσυχα σε μια γωνιά και μας περιεργάζονταν με τα μικρά αθώα ματάκια τους .

 Εκεί κάπου μας πλησίασε μια κοπέλα θέλοντας να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε το τρόπο κατασκευής του σχοινιού. Την ρωτάω πως την λένε και μου απαντάει Name .Και της λέω : Yes what is your name ?Συνεχίζει και μου λέει Name is my Name και ξεσπάμε σε γέλια .Την ρωτάω πως είναι να ζει εδώ μια κοπέλα ,είναι δύσκολα;Χωρίς καν να το σκεφτεί μου απαντά: Δεν είναι δύσκολο γιατί έχουμε να φάμε φρούτα από τα δέντρα που είναι τριγύρω και η γη είναι γόνιμη για να καλλιεργούμε ότι θέλουμε. Επιπλέον φτιάχνουμε σχοινί και το πουλάμε στην αγορά για να βγάζουμε κάποια χρήματα.

 Στο μυαλό μου έχω εικόνες από ένα χωριό που τα σπίτια είναι από λάσπη και ξύλα ,χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα,χωρίς καμία υποδομή ,και η απάντηση αυτής της κοπέλας με το όμορφο χαμόγελο και την θετική ενέργεια με γεμίζει χαρά. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο μου εκμυστηρεύτηκε και υποστήριζω την Λίβερπουλ.Της απαντώ ότι εγώ υποστηρίζω την Μάντσεστερ Σίτι και εκεί αρχίζουν εκ νέου τα πειράγματα. Όμως στη στιγμή αναρωτιέμαι και την ρωτώ: Και που βλέπεις τους αγώνες αφού σου αρέσει το ποδόσφαιρο;Κατεβαίνω κάτω στη πόλη σε ένα μαγαζί και βλέπω καμιά φορά τους αγώνες μου απαντά και πάλι όμως χωρίς να βλέπω το παράπονο στα μάτια της .

 Ακόμα και τώρα που σας γράφω αυτές τις γραμμές όπως και εκείνη την στιγμή δακρύζω γιατί έχω τόσα πολλά στην ζωή μου όπως και όλοι όσοι γνωρίζω γύρω μου και πότε κανένας δεν μου απάντησε με τόση αισιοδοξία και με το χαμόγελο στα χείλη. Είναι αυτές οι μικρές στιγμές σε κάθε ταξίδι μου στην Αφρική που μετά με κάνουν να μην μπορώ να συζητήσω με τους γνωστούς και φίλους μου στον "πολιτισμένο" κόσμο μας γιατί το μόνο που θα ακούσεις είναι παράπονα ,προβλήματα και τι δεν έχουμε και πρέπει να το αποκτήσουμε.

  Η Ευθυμία που ήταν μαζί μου σε αυτό το τουρ έδωσε στη κοπέλα ένα από τα βραχιόλια της το οποίο είχε πέτρες και κάποια κομμάτια από κουκούτσι ελιάς . Εκείνη το φόρεσε και ρώτησε με περιέργεια τι είναι κάθε πέτρα ,και έπειτα πόσα χρήματα θέλει για να της το δώσει . Ναι εκείνη η κοπέλα δεν έχει μάθει στα δώρα , και θεωρούσε φυσικό να δώσει χρήματα για κάτι που παίρνει , όταν τώρα της είπε ότι είναι δώρο ,το πρόσωπο της έλαμψε. Δέχτηκε ακόμη και φωτογραφία να βγάλει μαζί μου για να την θυμάμαι όπως της είπα παρόλο που οι κοπέλες στο νησί που ασπάζονται τον μουσουλμανισμό το αποφεύγουν και καλό είναι να ρωτάτε πριν τραβήξετε κάποια φωτογραφία.

 Φύγαμε από το χωριό και η επόμενη στάση μας ήταν σε ένα μικρό πάγκο με φρούτα στη άκρη του δρόμου όπου θα έπαιρνε ο ξεναγός μας διάφορα φρούτα για να φάμε στην παραλία . Εδώ είδαμε και τις κόκκινες μπανάνες και πήραμε για να δοκιμάσουμε μερικές από περιέργεια . Έχουν πιο γεμάτη γεύση θα έλεγα και διαφορετική υφή που δύσκολα μπορώ να περιγράψω αλλά όντως η μικρές κίτρινες μπανάνες είναι οι καλύτερες. Σε εκείνο το σημείο η Ευθυμία κέρασε και τα άλλα δύο παιδιά που έκαναν την περιήγηση μαζί μας. Μια χειρονομία τόσο απλή μα πιστέψτε με για ένα Γάλλο και οπουδήποτε άλλο λαό του δυτικού κόσμου είναι τόσο αφύσικη που ξαφνιάζει.

 Στο τέλος της περιήγησης σταματήσαμε στη παραλία για να φάμε τα φρούτα και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να ανοίξω συζήτηση με τον ξεναγό για τα οικονομικά και πολιτικά θέματα της χώρας .

 Γιατί πέρα από την θετική ενέργεια των ανθρώπων και την φιλοσοφία του Hakuna Matata δεν είναι όλα και τόσο τέλεια και φυσικά οι κοινωνικές ανισότητες είναι πέρα για πέρα εμφανής, και προσωπικά αναζητώ τέτοιες πληροφορίες για να μαθαίνω και την κοινωνική πλευρά του τόπου που ταξιδεύω.

 Με μεγάλη μου έκπληξη μαθαίνω ότι η Ζανζιβάρη ουσιαστικά είναι υπό κατοχή από την Τανζανία όπως μας λέει με παράπονο , δεν έχουμε τα ίδια δικαιώματα με τους κατοίκους της Τανζανίας παρόλο που ουσιαστικά αν και ημι-αυτονομη θεωρείται ότι είναι το ίδιο κράτος .

 Πληρώνω τρεις φορές φόρο κάθε χρόνο για την επιχείρηση μου ενώ εκείνοι πληρώνουν μόνο μία! Όλα τα χρήματα από τους φόρους πηγαίνουν στη ηπειρωτική χώρα και σε εμάς δεν δίνουν τίποτα για υποδομές, κάτι που καταλαβαίνεις από το οδικό δίκτυο που πολλές φορές είναι άθλιο .

 Ακούω με κατανόηση τα παράπονα του και προσπαθώ να κατανοήσω το πρόβλημα . Και από τις δύο επισκέψεις μου στην Αρούσα και στο Κιλιμάντζαρο που είχα πάει στο πρώτο μου ταξίδι θυμάμαι ότι οι κάτοικοι της Ηπειρωτικής χώρας ζουν σε πιο δύσκολες συνθήκες από εκείνους στο νησί εκτός βέβαια από αυτούς που ασχολούνται με το τουρισμό και τα σαφάρι .

 Καταλαβαίνεις ότι διαφέρουν και στο θέμα της προσωπικής υγιεινής αφού πολλοί είχαν δόντια σε κακή κατάσταση στην Τανζανία εν αντιθέσει με εκείνους που ζουν στην Ζανζιβάρη. Ο τουρισμός είναι αλήθεια ότι έχει φέρει χρήμα στο νησί και αυτό φαίνεται , όμως ακόμη υπάρχουν πλευρές που ζουν κάτω από δύσκολες συνθήκες και φυσικά μην ξεχνάτε ότι όλες οι μεγάλες επενδύσεις γίνονται από εταιρείες ξένων συμφερόντων. Αυτή είναι και η αιτία που τις περισσότερες φορές διαλέγω να συνεργαστώ και να σας προτείνω εταιρείες και ξενοδοχεία που ανήκουν σε ντόπιους , γιατί έτσι γνωρίζω ότι βοηθάμε την τοπική κοινωνία.